រឿងនៅម៉ោង១២យប់

រឿងនេះបានកើតឡើងអំលុងឆ្នាំ២០០០ កាលនោះដើមឡើយត្រង់ចំណុចរង្វង់មូល ព្រះនរាយណ៍ 

ខេត្តព្រះវិហារ ពុំទាន់មាននោះទេ តំបន់នោះគេហៅឈ្មោះថា “ច្រមុះជ្រូក” ។ 

ពិសិដ្ឋជាកូនអ្នកលក់ដូរតូចតាចម្នាក់ដែលរស់នៅក្បែរសាលារៀន អនុវិទ្យាល័យហ៊ុន សែន 

ត្បែងមានជ័យ ។ រាល់ថ្ងៃពិសិដ្ឋ គេតែធាក់កង់ទៅរៀនគួរភាសាអង់គ្លេសនៅម្ដុំផ្សារចាស់ ។ 

ថ្ងៃនេះក៏ដូចសព្វដងដែរពិសិដ្ឋជិះកង់ទៅរៀនគួរធម្មតានៅម៉ោង៧ និង៣០នាទី 

រហូតដល់ម៉ោងជាង៩ និង៣០ទើបបានត្រលប់មកវិញ ។ 

ថ្ងៃនោះណារីជាមិត្តស្និទ្ធស្នាលរបស់ពិសិដ្ឋ បានពឹងអោយគេជួយជូននាងទៅផ្ទះគឺភូមិប៉ាលហាល 

ពួកគេទាំងពីរនាក់ ជិះបណ្ដើរនិយាយលេងជាមួយគ្នាបណ្ដើរ 

យ៉ាងសប្បាយតាមរបៀបមិត្តភក្ដិយល់ចិត្តគ្នា ។

            ប្រមាណជាជិត១ម៉ោងក្រោយពួកគេក៏បានទៅដល់ផ្ទះរបស់ណារី ។

-

     ពិសិដ្ឋចូលមកលេងក្នុងផ្ទះម៉ាភ្លែតសិនមក ហូបទឹកហូបអីសិនទៅ (ម្ដាយណារីដែលដេក 

 

    លេងនៅក្រោមផ្ទះបានហៅពិសិដ្ឋ)

-      

         បាទ!អ្នកមីង

-      

        ហើយចុះគ្រួសារក្មួយសុខសប្បាយទេ ?

-        

     បាទ! សុខអ្នកមីង ខ្ញុំគិតថារកអ្នកមីងនឹងណារីសិនហើយ ព្រោះអីយប់ជ្រៅណាស់ហើយ

-        

     មិនអីទេ!ក្មួយទៅចុះសុខសប្បាយតាមផ្លូវណា

-    

           បាទ!

ពិសិដ្ឋក៏ទាញកង់ធាក់មកផ្ទះវិញ ជិះបានប្រហែលជា១គីឡូម៉ែត្រ 

ក៏ស្រាប់តែកង់របស់ពិសិដ្ឋបែក ពេលនោះពិសិដ្ឋ 

ក៏បណ្ដើរកង់រហូតប្រហែលជាម៉ោងជិត១១កន្លះទៅហើយ 

មិនយូរប៉ុន្មានពិសិដ្ឋក៏បណ្ដើរកង់មកដល់ចំណុច “ច្រមុះជ្រូក” ល្មម ភ្លាមៗនោះ 

គេហាក់មានអារម្មណ៍ខុសប្លែកពីធម្មតា គឺខ្យល់កាន់តែត្រជាក់ស្រឹបៗខ្លាំងឡើងៗ 

ស្រាប់តែចង់បុកពោះជាមួយនឹងសម្លេងឆ្កែលូយ៉ាងឮ វ៉ូសៗវ៉ូ...............ស្របពេលនេះដែរ 

ស្រាប់តែមានសំលេងខ្ទរៗញ័រដី ហាក់ដូចជាសត្វអីដ៏ធំដើរមករកគេអញ្ចឹង 

 ពិសិដ្ឋមានទឹកមុខភ័យស្លេកស្លាំង លេបទឹកមាត់ទឹកក 

ភ្នែកខំសម្លឹងទៅតាមទិសនៃសម្លេង 

អ្វីដែលគេបានឃើញគឺស្រមោលខ្មៅដ៏ធំ ដែលមើលទៅរូបរាងដូចជាសត្វ ប៉ុន្ដែមិនច្បាស់ 

គេក៏បានសម្រេចចិត្តដើរទៅមើល ព្រោះអីវាមកពាំងផ្លូវទៅផ្ទះរបស់ពិសិដ្ឋ ។ 

ភ្លាមៗនោះពិសិដ្ឋហាក់ស្ទើរគាំងបេះដូង ព្រោះសម្លេងឆ្កែលូ គឺចេញសត្វមួយនោះ 

នោះគឺជាសត្វឆ្កែខ្មៅមួយ ដែលមានក្បាលដល់ទៅបី ខ្លួនរបស់វាធំៗប៉ុនដំរី 

ភ្នែករបស់ក្រហមដូចជាភ្លើងកំពុងសម្លឹងមករកពិសិដ្ឋ អណ្ដាតរបស់វាហូរទឹកមាត់កក្លាក់ 

ពិសិដ្ឋឈរសម្លឹងវាដោយភ្លឹកស្មារតី មិនដឹងរត់យ៉ាងណារួចទេ ។

 ភ្លាមៗនោះគេក៏បានភ្ញាក់ខ្លួន ដោយសារឆ្កែនោះបានព្រុសមួយទំហឹង 

ហើយរត់សំដៅមករកពិសិដ្ឋ ។ 

ពិសិដ្ឋស្ទុះមួយទំហឹងខ្លួនចាប់លីកង់រត់បណ្ដើរស្រែកអោយគេជួយបណ្ដើរ 

ប៉ុន្ដែហាក់គ្មានបានការអ្វី ព្រោះគេហាក់ដូចជានៅក្នុងសុបិន្ដចឹង ហៅគេក៏ហៅមិនឮ 

ហាមាត់ហៅតែមិនឮសម្លេងរបស់ខ្លួនឯងនោះទេ គេស្លុតចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ភ័យផង ខឹងផង “ 

ឯងមានរឿងភ័យចង់ងាប់ ហេតុអ្វីក៏ស្រែកមិនឮ” 

ពេលនោះគេរំពឹងគិតធ្លាប់តែឮចាស់ៗនិយាយពីខ្មោចឆ្កែក្បាលបី 

តែពេលនេះបានជួបហើយ គេមិនដឹងថាបានរស់យ៉ាងណានោះទេ ។ 

ទោះពិសិដ្ឋខំរត់យ៉ាងណា ក៏គេចមិនផុតដែរ 

ទីបំផុតឆ្កែនោះបានហក់មកខាំក្បាលរបស់ពិសិដ្ឋដាច់ចេញពីខ្លួន ។ 

ពិសិដ្ឋដេកដួលស្លាប់នៅមុខផ្ទះរបស់ខ្លួនតែម្ដង ស្រាប់តែ ៖

-     

                សិដ្ឋ ៗ ភ្ញាក់ឡើងកូន មេឃភ្លឺហើយជួយរៀបអីវ៉ាន់ម៉ែទៅលក់

-    

             ពិសិដ្ឋបានភ្ញាក់ពីសុបិន្ដដ៏អាក្រក់នោះ ហើយបានឆ្លើយតបម្ដាយវិញភ្លាមៗ ទាំងមិនទាន់បាត់ភ័យ 

   

     បាទៗម៉ែ  !

ពិសិដ្ឋងើបដើរបណ្ដើរ គិតបណ្ដើរ៖

-     

          យល់សប្ដិអីអាក្រក់ម្ល៉េះ ! ស្មានថាការពិតភ័យឡើងញ័រសាច់

ពិសិដ្ឋបានយកយល់សប្ដិនេះទៅប្រាប់ម្ដាយ គាត់ក៏បានគេទៅស្រោចទឹករំដោះគ្រោះ 

ចាប់តាំងពីថ្ងៃនោះមកពិសិដ្ឋលែងដេកយល់សប្ដិអាក្រក់ទៀតហើយ ។

ទាញយកអត្ថបទទុកអាន